به گزارش تحریریه، سید ابراهیم رئیسی درباره حذف فقر مطلق تا شب عید یعنی تا 2 هفته دیگر سخن گفت و اعلام کرد که این کار باید انجام شود، اما سخنان رئیس جمهور واکنش کنایه آمیز عبای عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب و شهیندخت مولاوردی معاون حسن روحانی را برانگیخت. 

عباس عبدی گفت: این جمله نشان می دهد هیچ درکی از فقر مطلق ایرانیان وجود ندارد. 

شهیندخت مولاوردی: کاش در استعمال واژه ها سخاوت به خرج ندهیم. 

معنای سخن عبدی روشن و معنای سخن مولاوردی را احتمالا ادبا بهتر می دانند، اما با منطق کارشناسی می توان منطقی و یا بی منطق بودن سخنان سید ابراهیم رئیسی را بررسی کرد تا مشخص شود که کدام سمت ماجرا درک درستی از "فقر مطلق" ایرانیان ندارد. 

فقر مطلق به این معنی است که شخص یا خانواده قادر به سیر کردن شکم خود نیست. در آمریکا برای مقابله با این مساله برنامه ای به نام شکم های سیر(full stomachs) وجود دارد تا با کوپن غذایی بتوانند جلوی گرسنگی مردم نیازمند را بگیرند. در منطق مبارزه با فقر مطلق، فقط باید بر عدم گرسنگی متمرکز شد و کاری به دیگر نیازهای فرد و خانواده ندارد و رفع سایر نیازها به برنامه های دیگری نیاز دارد. 

چرا حرف رئیسی کارشناسی است؟

عمل به درخواست رئیسی حتی به 2 هفته یعنی تا پایان اسفند 1400 نیز نیاز ندارد و می توان آنرا در 24 ساعت عملیاتی کرد. در روز آغاز طرح هدفمندسازی یارانه ها در سال 1389 به هر ایرانی 45 هزار و 500 تومان و یا 45 دلار پرداخت می شد. دولت حسن روحانی برخلاف قانون و در همراهی مجلس و سکوت احزاب و رسانه های حزبی، منابع هدفمندسازی را با افزایش قمیت حامل های انرژی فربه کرد، اما پرداختی مردم را ثابت نگاه داشت. پس از آن با جادوجنبلی که مجلس های گذشته هم در آن مشارکت داشتند و ماجرا هنوز ادامه دارد، متغیری به نام تبصره 14 اختراع کردند که منابع هدفمندسازی را به مردم ندهند و به جاهایی مانند کمیته امداد، بهزیستی، خرید گندم، یارانه دارو و ... اختصاص دهند که تا پیش از ظهور یارانه نقدی منابع مستقل خود را داشتند. طبیعتا منابع آزاد شده نیز به مصرف سایر ریخت و پاش های تاریخی دولت متعلق به حزب عبدی و مولاوردی رسید که باعث شد در 8 سال از 92 تا 1400 بودجه جاری کشور 12 برابر شود، اما حقوق کارمندان دولت 5 برابر شود. اما در تبلغیات رسانه های غیرمستقل و حزبی همواره انگشت اتهام را به سمت حقوق و دستمزد که تنها 15 درصد از بودجه را شامل می شود نشانه می گیرند. 

اگر در 4 سال اخیر که 70 میلیارد دلار در دولت موردحمایت عبدی و مولاوردی با اسم رمز یارانه ارزی دلار 4200 تومانی به کالاهای اساسی غارت شد، و برخلاف تمام کشورهای دنیا و در تضاد با توصیه های علم اقتصاد عمل گردید. این منابع نه به حلقه آخر و مصرف کننده نهایی، که به واردکننده های رانتی و سیاسی تخصیص پیدا می کرد تا طبقه جدیدی از ابرمیلیاردها(دلاری) ایجاد کرده است. درصورت تخصیص این منابع به مردم مانند تمام کشورهای موفق دنیا، هر ساله به هر ایرانی 205 دلار و یا بیش از 5 میلیون تومان می رسید که برای یک خانواده 4 نفره به معنای بیش از 20 میلیون تومان و یا ماهانه بیش از 1 میلیون و 600 هزار تومان است. 

این رقم ارتباطی با یارانه نقدی و منابع هدفمندسازی یارانه ها ندارد و فقط دلار 4200 تومانی را شامل می شود که رانتی های سیاسی اقتصادی دو دستی آنرا چسبیده و سعی دارند در سال 1401 هم آنرا تکرار کنند که با مقاومت مدیران مستقل و مردمی دولت سیزدهم مواجه شده است. 

حال اگر دولت به قانون عمل می کرد و 45 دلار هدفمندسازی یارانه ها را ریال کرده و بین مردم(تمام 85 میلیون نفر و بدون حذف دهک های ثروتمند) تقسیم کند، هر ماه به هر ایرانی 1 میلیون تومان می رسد که برای یک خانواده 4 نفره به معنای درآمد ماهانه 4 میلیون تومانی است. 

چه با درآمد 1 میلیون و 600 هزار تومانی و چه در حالت دوم با درآمد 4 میلیون تومانی و چه در حالت سوم با جمع این دو عدد و با درآمد ماهانه 5 میلیون و 600 هزار تومانی، هیچ ایرانی زیر خط فقر مطلق نمی ماند و فقر مطلق یک شبه ریشه کن می شود. 

قانون شکنی دولت حسن روحانی و مجالس متناظر آن در سال های گذشته را نباید رها کرد، و دعوت آیت الله رئیسی برای احیای قانون را نباید به تمسخر گرفت، بلکه باید آنرا ستود و اگر نقدی علمی به آن وارد است باید وارد بحث های فنی شد و راهکارهای بهتری پیشنهاد داد. اما تاکنون در هیچ کشوری راهکاری بهتر از پرداخت مستقیم یارانه به مردم یافت نشده است و هر تلاش دیگری مانند کوپن، کارت الکتورنیک ویژه خرید مرغ و ...(شاید افراد یا خانوارهایی رژیم غذایی دیگری داشته باشند!) به معنای ایجاد نوع دیگری از فساد در صدور کارت و خرید از جاهای مشخص همراه با زدوبندهای فسادزا است. 

عباس عبدی و شهیندخت مولاوردی فریبکاری می کنند و یا از موضوع آگاهی ندارند و در هر صورت جای بحث های کارشناسی اقتصادی در میتینگ های سیاسی چهره های حزبی نیست. 

پایان/